Het Dieet van een Olympisch Kampioen

De Olympische Spelen terroriseren domineren het nieuws. Het is weer die tijd. Een tijd waar ik geen bal om geeft. Want die hele Olympische Spelen is een volkomen zinloos evenement die feitelijk alleen maar goed is voor de Olympische Commissie Bobo’s, politieke bollebozen en multinationals die er miljoenen euro’s tegenaan smijten voor reclames en om het Olympische logo te mogen voeren in de ijdele hoop dat u McDonalds voortaan zult associëren met ‘sportief’ zijn, dat u denkt dat je dankzij een halve liter Coca Cola in je pens nog even een record zet op de 100 meter en je dankzij een bepaald merk sportschoenen daarna nog even lekker gaat dansen en bier tanken in het Heineken House. Kortom, het is zuivere commercie waarbij 'de sport' slechts als kapstok dient. Het gaat uiteindelijk om de happy few die profiteren.

En ook de sport is zo onzinnig als wat. Goed, dan blijkt dat Pietje fysiek net even wat beter in elkaar zit (of beter pepmiddelen heeft gebruikt) dan Keesje dus een bepaalde afstand een tiende sneller weet af te leggen, of een bal 0,3 cm verder kan gooien of over een stokje kan springen die net aan 20 mm hoger licht dan van de andere deelnemers. Hoe volkomen zinloos is dat? En wat bewijst het nou eigenlijk allemaal? Dat geen mens gelijk is dus dat de uitkomst per definitie ongelijk zal zijn? Hoe hypocriet is dat voor een organisatie die de ‘gelijkheid van allen’ en ‘verbroedering’ beweerd te (willen) bevorderen door het merendeel van de deelnemers tot de verliezers en de enkeling, die fysiek net wat steviger in elkaar zit, tot de winnaar te bombarderen?

Kortom, totaal niet interessant voor meneer Veelkantie. Maar er zit wel weer één enkele interessante kant aan dat hele Olympische gebeuren. En dat is de verbijsterende voedselinname van de deelnemers. Wat dacht u van het dieet van bijvoorbeeld Michael Phelps? 12.000 calorieën per dag! En dat dag in dag uit, jaar in jaar uit. Ofwel bijna vijf keer de hoeveelheid die voor ieder normaal mens dodelijk zou zijn. En die knakker leeft jaren later nog gewoon gezond. Hoe kan dit?

Eerst maar eens visualiseren waaruit het dieet van genoemde Michael Phelps bestond, of bestaat… want ik weet niet of hij nog meedoet aan deze Olympisch Spelen of op dit niveau sport.

Het dagelijkse dieet van Michael Phelps , goed voor 12.000 calorieën

Ontbijt: Drie gebakken eieren op brood overladen met kaas, sla, tomaat, gebakken uien en mayonaise. Twee koppen koffie. Een omelet van vijf eieren. Een schaal havermoutpap. Drie wentelteefjes met poedersuiker en ter afsluiting nog drie pannenkoeken met chocolade hagelslag.

Lunch: Een pastagerecht van een pond. Twee grote ham en kaas tosti's met een laag mayonaise. En om het even weg te spoelen energie drankjes die tezamen al goed zijn voor ± 1.000 calorieën.

Avondeten: Wederom een pastagerecht van een pond. Een hele pizza en nog meer energie drank.

U heeft vast zoiets van ‘christus achterstevoren op een ezel wat veel’. Maar wat denkt u ervan om het echt te visualiseren? Meneer in de onderstaande video doet een keer het Michael Phelps dieet.

Nou moet ik wel opmerken dat Michael Phelps dit niet in een half uurtje of uurtje weg hoefde te werken, zoals de meneer in de video doet, en tussendoor wel ook nog 5 uur zwaar traint/ trainde.

Maar hoe overleef je in hemelsnaam zo’n dieet? Is dat niet vreselijk ongezond dan? En al die vettigheid, slippen je aderen daar dan niet dicht van? Ga je niet na een paar maanden hartstikke dood? Het antwoord is nee. Michael Phelps is dankzij zijn dieet kerngezond. En de reden daarvoor is dat de voorgeschreven gemiddelde hoeveelheid calorieën per dag inderdaad slechts een gemiddelde is. En gemiddelde slaan nergens op, en kunnen ook niet eens als een ‘richtlijn’ gelden.

De maaltijd, en daarmee ook je calorieën inname, moet afgesteld zijn op de hoeveelheid energie, dus wederom de calorieën, die je dagelijks verbrand. En dan nog maakt het een wereld van verschil of je een snelle of een trage stofwisseling, ook wel metabolisme genoemd, hebt. Je hebt, bij wijze van spreken, mensen die alleen al van de lucht van de frituurpan aankomen, en je hebt mensen die alle dagen het frituurvet kunnen opdrinken bij de patat en geen grammetje aankomen.

Je hebt ook broodmagere mensen die een ‘gezond’ dieet volgen maar altijd ziek zwak of misselijk zijn, en je hebt mensen die vreten, zuipen en roken en alles eten wat los en vast zit die ze op hun 104de verjaardag dood moeten knuppelen. Er valt kortom niet één zinnig woord over te zeggen.

Ik ben bepaald geen mens die in ‘predestinatie’ gelooft. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat in onze DNA, grotendeels bepaald door erfelijkheid, besloten ligt hoe jouw levensweg verloopt en zal eindigen. Althans, in fysieke gezondheid technische zin, dan wel te verstaan. Daar kun je tot in zekere mate invloed op uitoefenen, door bijvoorbeeld niet alle dagen een liter sterke drank weg te werken, om zodoende de foute cellen in ons lichaam niet te ‘triggeren’ of voortijdig wakker te maken. Maar daarmee heb je het wel zo ongeveer gehad. Bij het volgen van een normaal, maar goed wat is normaal, dieet zonder al teveel +/- extremen maximaliseer je jouw overlevingskansen.

Het dieet van de genoemde zwemmer Michael Phelps bewijst in feite dat een structurele hoge inname van veel ‘ongezonde’ vetten en extreme hoeveelheden calorieën niet ongezond hoeft te zijn. En Michael Phelps is geen uitzondering. De gemiddelde wielrenner eet en verbruikt ergens tussen de 8.000 en 10.000 calorieën per dag. En daarbij kan men niet al te kieskeurig zijn qua ‘gezond’ eten. Zou men dat wel doen dan zou men letterlijk verhongeren bij dergelijke prestaties.

De stelregel zou moeten zijn ‘kom je aan of val je af’. Kom je aan, even afgezien van eventuele andere aanwijsbare oorzaken zoals een haperende gezondheid, dan is jouw calorieën inname structureel te hoog in verhouding tot de prestatie die jouw lichaam moet leveren. Val je af, wederom als hiervoor geen fysieke verklaring van gezondheid technische aard is, dan lever je een grotere prestatie dan jouw calorieën inname rechtvaardigt. Het metabolisme speelt daarbij een grote, zo niet de grootste, rol. Is die traag dan zal je daarop eveneens je inname moeten op aan moeten passen. Is je metabolisme hoog dan gaat hetzelfde op. Dan moet je meer calorieën eten.

Er kunnen natuurlijk legio redenen zijn waarom iemand afvalt of juist aankomt, dan wel ‘te’ mager of ‘te’ dik is. Waaronder medische redenen of gewoon een genetische al dan niet erfelijke dispositie waarmee iemand behept is. Daarover oordelen heeft dan ook geen pas als je iemands persoonlijke leven, dus ook de hoeveelheid dat iemand eet, en complete medische geschiedenis niet kent. Voor zover dat laatste al mogelijk is, want wat dat betreft staat de wetenschap maar in de kinderschoenen. Hetgeen ook de reden is dat het gezondheidsfanatisme van tegenwoordig volkomen misplaatst is. Want de gezondheid van de mens is al net zo’n mysterie als het heelal 😉