Hoe een Derde Wereldoorlog (met de islam) te voorkomen?

Zoals u weet is meneer Veelkantie een groot islamcriticus. Zeker in deze tijd, met de schrikbarende opkomst van allerhande islamitische terreurgroepen die grote delen van het Midden Oosten veroveren, de enorme toename van antisemitisme uit met name de islamitische bevolking en de recente ontwikkelingen in het algemeen, besteed ik behoorlijk wat tijd in het waarschuwen van mijn medemens voor de gevaren van de islam. Helaas met weinig succes.

Iets wat me eigenlijk best wel verbijsterd. Want ben ik dan de enige, of één van de weinige, die de tekenen aan de wand zie en een nabije toekomst in het verschiet zie die dreigt uit te monden in een potentiële en globale catastrofe?

Ik zal vast de enige niet zijn, en ongetwijfeld ook niet de enige zijn die zich afvraagt waarom 'men' niet wil luisteren en waarom men erin faalt om de ernst van de situatie te onderkennen. Om te proberen een antwoord te vinden op dit fenomeen wil ik u meenemen naar de jaren '20 en '30 van de vorige eeuw. De periode waarin het nazisme in opkomst was en waarvan zoveel mensen de intenties en omvang zo schromelijk hebben onderschat. Tot dat het te laat was...

Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Als hele jongeling had ik al tal van vragen als het aankwam op de Tweede Wereldoorlog. En dan met name hoe dit had kunnen gebeuren. Hoe kon het zijn dat het nazisme ongehinderd kon uitgroeien tot wat het uiteindelijk werd? Een monsterlijke ideologie met een ontembare bloeddorst. Waren er dan geen mensen die de tekenen aan de wand zagen? Waren er geen mensen die ingrepen, die waarschuwde en die de wereld wees op het aanstormende gevaar?

Kort voor de oorlog, eind september 1938, poogde toenmalige minister Neville Chamberlain het nog op een akkoordje te gooien met Adolf Hitler. Bij zijn terugkomst uit Munchen sprak hij de gedenkwaardige woorden: 'Peace for our time'.

"My good friends, for the second time in our history, a British Prime Minister has returned from Germany bringing peace with honour. I believe it is peace for our time. We thank you from the bottom of our hearts. Go home and get a nice quiet sleep."

Neville Chamberlain 30 september 1938

Met name de laatste woorden vernamen ook de Nederlanders via de radio. Deze keer van Minister President Hendrikus Colijn. Op 11 maart 1936 sprak hij tijdens een radiotoespraak n.a.v. de Duitse bezetting van het Rijnland de woorden:

"Ik verzoek den luisteraars dan ook om wanneer ze straks hunne legersteden opzoeken, even rustig te gaan slapen als ze dat ook andere nachten doen. Er is voorshands nog geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn."

Hendrikus Colijn 11 maart 1936

Die reden was er echter wel degelijk. Zo'n drie jaar na de woorden van Colijn en nog geen jaar na de 'historische overeenkomst' tussen Neville Chamberlain en Adolf Hitler brak in '39 de Tweede Wereldoorlog in alle hevigheid los.

De meeste mensen namen Adolf Hitler niet serieus en vonden het een karikatuur. Veel van het hadden weliswaar bewondering voor zijn oratorische kwaliteiten en zijn vermogen een groep mensen te begeesteren, maar ze zagen in hem alles behalve een man die ooit de leider van Duitsland zou worden, en toen dat wel gebeurde had men het idee dat men Hitler wel eenvoudig de baas zou kunnen. Zelfs Duitse mede-politici waren ervan overtuigd dat het zo'n vaart niet zou lopen. Kortom, men vond Adolf Hitler maar een schlemiel. De hele wereld stak de draak met hem. Zoals Charley Chaplin in zijn film The Great Dictator. Waarvan Chaplin later spijt had toen hij kennis nam van de holocaust.

Was er dan niemand die waarschuwde voor Adolf Hitler en zijn latere nazi-regime? Er waren er enkele. Zoals Edgar Mowrer, correspondent van de Chicago Daily News, die verwoede pogingen bleef ondernemen om zijn lezers en de wereld ervan te overtuigen dat Adolf Hitler bijzonder slecht nieuws was. Hij schreef er al zo vroeg als in 1933 een boek over met de titel 'Germany Puts the Clock Back'. Ook in zijn journalistieke stukken waarschuwde hij zijn lezers met teksten als "What he's saying about the Jews is serious. Don't underestimate him." Helaas zonder erg veel resultaat.

Veel, vrijwel alle journalisten, waren echter niet zo gemotiveerd om verslag te doen over de gang van zaken in Duitsland. Laat staan dat zij, zoals Mowrer wel deed, diepgaander onderzochten wat er precies allemaal gaande was. Als correspondent leefde men vaak een luxueus leven en genoot men aanzien. Waarom al deze leuke zaken riskeren als men negatief zou berichten over Duitsland, de opkomst van het nazisme en de vroege vervolging van de Joden?

Iets dat niet bepaald hielp was het feit dat je, ook buiten Duitsland, erg voorzichtig moest zijn met wat je over bijvoorbeeld Adolf Hitler schreef. Het kon zomaar opgevat worden als 'een belediging van een bevriend staatshoofd'. En daar stond minstens ontslag maar ook een bekeuring en zelfs gevangenisstraf op. Journalisten keken dus wel uit!

Wat nog minder hielp was dat antisemitisme of tenminste een afkeer van Joden best wel populair was in die tijd. Dat was ook de reden dat maar weinig mensen aanstoot namen of het vermeldenswaardig vonden als Joden bepaalde beperkingen werden opgelegd. Men vond het min of meer wel een logische zaak. Al ver voor de oorlog werden Joden tal van restricties opgelegd en was er absoluut sprake van grove discriminatie en zelfs apartheid als het om de Joden in veel landen, waaronder niet alleen en uiteraard Duitsland, maar ook Nederland en zelfs de Verenigde Staten ging.

Socialisme, destijds werd het nazisme nog gewoon gezien als een vorm van socialisme, was ook erg populair bij met name de elite in binnen en buitenland. Het kende ook tal van beroemde en elitaire supporters en fans. Mensen zoals Henry Ford en Charles Lindberg. Ook Joop den Uyl, de latere politieke leider van de PvdA, was in zijn jongere jaren groot fan van het nationaal socialisme. Veel van hen waren stekeblind en naïef over het antisemitisme in het nazisme en de belangrijkheid daarvan binnen de nazistische ideologie. En zoals gezegd zagen vele van hen, behept met een zekere mate van 'huis, tuin en keuken' antisemitisme, de stelselmatige discriminatie van Joden als logisch en te rechtvaardigen. Men koesterde ook veel bewondering voor de sterke 'Ordnung muß sein!' mentaliteit van de Duitsers.

Die mentaliteit leek ook te werken. Duitsland kroop langzaam maar zeker op uit de diepe crisis van de jaren '30 en veel van Hitlers maatregelen deden de economie enorm groeien. Reden genoeg voor veel mensen, in binnen en buitenland, om iedere kritiek op de nazi's weg te wuiven en zelf ook te verlangen naar 'het recept voor succes' van de nazi's. Kortom, veruit het merendeel van de mensen stonden volledig open voor het nazisme en waren of hielden zich blind voor de schaduwkanten. Waaronder niet alleen Hitlers territoriumdrift maar uiteraard ook de positie van Joden.

Bizar en verbijsterend genoeg waren er echter meer dan voldoende tekenen aan de wand. Hitler sprak en schreef vrijwel constant over Joden als ongedierte die vernietigd moesten worden en over Joden als sluwe oplichters en minderwaardige mensen. Het werd echter door evenzoveel mensen, journalisten en politici, afgedaan als slechts 'retoriek' en zelfs als 'symbolische spraak'. Ook het feit dat er met grote regelmaat Joden in elkaar geslagen werden of hun bezittingen werden gevandaliseerd deed men af als 'incidenten'. Als de daden van losgeslagen, zeg maar geradicaliseerde, jongeren en tuig. Zelfs de Joden, gewend aan hun vaak 'aparte' positie in de diaspora, namen het nauwelijks serieus. Binnen de Joodse gemeenschap werd er ook op aangedrongen om inschikkelijk te zijn, vooral niet op te vallen en niet te 'provoceren'. Immers, als je zo goed als onzichtbaar bleef dan zou men je wel met rust laten.

De ultieme vorm van inschikkelijkheid was zonder meer de Joodsche Raad. Het betrof een initiatief van de Duitsers die Nederland inmiddels bezet hadden. Joden werden aangesteld om 'Joodse zaken' te regelen. En met deze zaken bedoelde men ook het doorgeven aan Joden van nieuwe anti-Joodse maatregelen, zoals het uitgeven en op de kleding naaien van de gele Jodenster, het ontwapenen van de Joden en het ontmoedigen van verzet en het zorgen voor de rust en ordelijkheid onder de Joden. De aanleiding waren wat vechtpartijen tussen Joden en NSB'ers. De Joodsche Raad moest in opdracht van de Duitsers zorgen dat zulks niet meer voor zou vallen en werden ook als raad en vertegenwoordigers van de Joden aansprakelijk en verantwoordelijk gehouden mocht er vanuit de Joodse gemeenschap weerstand en verzet gepleegd worden. Via een speciale krant, 'Het Joodsche Weekblad', werden de Joden door hun mede-Joden opgeroepen om alle bevelen en regels van de nazi's nauwgezet op te volgen om 'erger te voorkomen'. Wie voor de Joodsche Raad werkten of door de Joodsche Raad als onmisbaar werden aangemerkt kregen uitstel van deportatie. Dus feitelijk van executie. Iets wat tot veel misbruik leiden. Vooral vooraanstaande Joden werden geselecteerd terwijl men 17.500 Joden van alle rangen en standen een zogenaamde 'sperrung' mocht verstrekken. Het liep met de Joodsche Raad niet best af. De raadsleden werden later zelf eveneens gedeporteerd.

Er kan gezegd worden dat, in het algemeen gesproken, er sprake was van totale apathie. En misschien ook wel een totaal gebrek aan empathie met en voor de Joden. Zelfs ver in de oorlog, toen niemand meer kon ontkennen dat de Joden onvoorstelbaar onrecht werd aangedaan, hield men zich doorgaans stil. Als er razzia's plaatshadden dan hielden de omwonende en buren zich afzijdig. Wellicht sprak men er onderling wel over, maar tot groot verzet tegen de nazi's heeft het niet mogen leiden. Veel mensen bleven heel lang in de ontkennende fase hangen en wilde simpelweg niet geloven dat de verhalen die men hoorde waar waren. Zelfs al had men met eigen ogen bijvoorbeeld razzia's gezien. De beruchte zin 'we hebben het niet geweten' was zelden ook waar. Het was veeleer 'we wilde het niet weten'.

Hoe kan dit nu wederom gebeuren?

Er zullen vast mensen zijn die bovenstaande relaas, en dan met name de link die ik leg naar de islam, als één grote 'Godwin' zullen zien. Die alleen al mijn suggestie, dat de islam en het nazisme beide even gevaarlijk zijn, zullen zien als blijk van mijn 'racisme', 'xenofobie' en zelfs 'nazisme' en 'islamofobie'. Het kan, en heeft al, diverse sociaal maatschappelijke consequenties gehad. En sommige mensen vinden dit volkomen terecht. Omdat je zulks niet mag beweren. Omdat men van mening is dat moslims van nu de Joden van toen zijn. En het opperen van deze zaken feitelijk neer zou komen op de discriminatie die Joden destijds (en nu) ten deel viel. Maar nu dan jegens de moslims.

Tegen zulke verdachtmakingen en de suggestie dat ik 'alternatieve' en 'schimmige' motieven zou koesteren kun je, je nauwelijks verdedigen. Ik kan, en heb dit ook gedaan, hele lappen tekst schrijven waarin ik de verschillen tussen de Joden van toen en de volgers van de islam nu uiteenzet en op deze wijze de bewering weerleg. Maar het heeft weinig zin gehad. En ik zal mij de moeite, en u het lezen, deze keer dan ook besparen. Ik kan u hooguit vertellen dat ik het uitdragen van deze boodschap, deze waarschuwing, dermate belangrijk vind dat ik iedere consequentie die mij persoonlijk treft voor lief neem. Ik wil een gerust geweten hebben en niet later kunnen zeggen dat ik er onvoldoende aan gedaan heb om u er van te overtuigen dat de islam buitengewoon slecht nieuws en waakzaamheid vereist is.

Dat gezegd hebbende de vraag waarom het gaat. Hoe kan het wederom gebeuren dat men alle tekenen aan de wand straal wenst te negeren? Die vraag is nog niet zo makkelijk te beantwoorden. Zelfs niet na het voorgaande relaas over de opkomst van het nazisme. Er zijn namelijk eindeloos veel factoren die hierbij een grote of kleine een rol spelen.

Heel veel zaken die thans een rol spelen zagen we ook terug in de tijd dat het nazisme van zich liet horen. Het zit ook in de aard van de mens om zaken te ontkennen, om de grote consequenties niet te willen zien, om aan zaken een positieve draai te geven, om vertrouwen te hebben in de mensheid hoe misplaatst deze ook is zoals wij uit de geschiedenis op kunnen maken. Het is ook, in zekere zin, lovenswaardig. We willen geloven in de goedheid van de mens. Hoe vaak ons vertrouwen ook geloochenstraft is. We vergeten echter dat de mens ook maar een mens is.

Veel mensen willen simpelweg niet geloven dat die vriendelijke moslim van de Turkse bakkerij, of die aardige Marokkaanse vrouw van de islamitische slagerij om de hoek, een sinister plan zouden smeden om onze samenleving omver te werpen om plaats te maken voor een streng islamitische totalitaire theocratie. En men heeft nog gelijk ook. Dat zijn ook niet zozeer de mensen, die net al wij hun dagelijkse ding doen en een verder vredig leven willen leiden, waar we ons zorgen over moeten maken. Maar dat waren de gemiddelde Duitsers, of Oostenrijkers die met 98% van de stemmen voor Adolf Hitler kozen, ook niet. Dat maakt echter de ideologie die men aanhangt niet opeens wel oké.

Sterker nog, die vredige en gematigde islamitische, of destijds Duitse of Oostenrijkse, mensen maken het juist veel lastiger om de ware essentie en consequenties van een ideologie te doorzien. Het zijn juist de gematigde moslims in dit geval die ons het zicht ontnemen en, volstrekt onbedoeld, de indruk wekken dat er eigenlijk niets mis is met de islam. Voor hen is de islam ook geen primair politieke fascistische ideologie met een levensgevaarlijke agenda maar hun religie. Het gaat ook niet om deze mensen. Ik sta voor hun rechten zoals ik voor de rechten sta van ieder mens.

Deze gematigde en vredige moslims zijn net zo schuldig dan wel onschuldig als de gemiddelde autochtone christen of atheïst dit is. Dat is ook de reden waarom ik onlangs een artikel schreef met de titel 'De deislamisering van Europe, te beginnen met Nederland' waarin ik expliciet aangaf dat zowel de autochtonen alsook de moslims, ondanks hun eventuele loyaliteitsconflict, de handen in elkaar moeten slaan om de islamisering van Nederland tegen te gaan. Niet in de laatste plaats omdat, zoals wel blijkt uit de gruwelijkheden in Irak, Afghanistan, Syrië, Nigeria, enzovoort, juist moslims het eerste slachtoffer zijn en worden van de islamisering zoals terreurgroepen het voor ogen hebben.

We kunnen zonder twijfel zeggen dat de Duitsers, zonder ook maar een moment het lot van de Joden te negeren of te minimaliseren, de voornaamste slachtoffers waren van de ambities van hun leiders. Miljoenen vaders en moeder hebben hun zonen, en dochters, verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dit terwijl ze weliswaar aan de verkeerde kant streden, en verantwoordelijk waren voor het leed van miljoenen niet Duitse nabestaanden, is het iets wat we niet mogen negeren. Hoeveel Duitsers waren werkelijk voor het nazisme, ondanks dat men dit mogelijkerwijs al dan niet actief dan wel passief steunde of zweeg en geen verzet boden, als men alle vreselijke consequenties had doorzien?

Had men het nazisme niet actief dan wel passief gesteund, had men niet gezwegen en had men zich ertegen verzet, dan had dit tientallen miljoenen mensen onvoorstelbaar leed kunnen besparen. Hadden de intellectuelen in binnen en buitenland ook maar een enigszins de moeite genomen om ook oog te hebben voor de schaduwkanten van het nazisme, en hadden journalisten in binnen en buitenland de zaak daadwerkelijk diepgaander onderzocht en naar waarheid gerapporteerd, dan had het wellicht de holocaust of zelfs de hele Tweede Wereldoorlog kunnen voorkomen.

Gedane zaken nemen echter geen keer. Deze diepzwarte vlek op onze ziel zal nooit schoongewassen kunnen worden. Het ligt in het verleden en we kunnen het helaas niet meer overdoen. Maar we kunnen een herhaling wel voorkomen!