Het is nog maar even geleden dat ik een artikel schreef over emotionele 'argumenten' versus rationele argumenten. Ik noemde daarin diverse voorbeelden van hoe emoties in onze huidige maatschappij ieder denkbaar debat en talloze beslissingen overheersen en hoe dit tot verbijsterende conclusies en beleidslijnen kan leiden die in niemand belang zijn. Integendeel zelfs. Het vertroebeld onze visie en het maakt het oplossen van niet zelden dringende problemen onmogelijk.
Een onderwerp dat ik niet als voorbeeld stelde, maar wat gedomineerd wordt door emoties, is kinderen (en volwassenen) met het Down Syndroom. Ik werd weer eens met de neus op dit feit gedrukt toen ik vanmorgen een artikel van Renate Lindeman las. De titel, 'Het voortbestaan van mensen met downsyndroom wordt ernstig bedreigd' verraad de inhoud al.
Lindeman wil met haar artikel stelling nemen tegen o.a. Richard Dawkins die onlangs in een Tweet liet weten dat het aborteren van een vrucht waarbij het Down Syndroom vastgesteld wordt de morele juiste keuze zou zijn. Dawkins verklaarde zich later nog eens nader in een uitgebreid artikel (de link naar dit artikel is te vinden onder de link in deze tekst) waarin hij uitsluitend op wetenschappelijke bevindingen gebaseerde rationele argumenten aandraagt voor zijn stellingname. In het opinie artikel van Lindeman probeert zij dit echter te counteren met uitsluitend emotionele 'argumenten'. Ze geeft er nog wel een iets wat 'wetenschappelijke' draai aan door een onderzoek van Jamie Edgin en Fabian Fernandez: 'De waarheid over het downsyndroom' aan te halen waarin te lezen staat dat '99 procent van de jongeren met Down gelukkig zijn met hun leven en jongeren en volwassenen met Down beter sociaal functioneren dan je op basis van hun IQ zou verwachten'. Vanaf daar neemt Lindeman een flink loopje met de feiten en de omstandigheden.
Het is dan ook een doelbewuste poging van Lindeman om het leven met het Down Syndroom en het leven van de ouders en andere betrokkenen met iemand met het Down Syndroom te romantiseren volgens de bekende lijnen. Meermaals in het artikel laat Lindeman weten dat het haar expliciete doel is om 'de zonnige kant' van het Down Syndroom te belichten.
Uiteraard, zo wil Lindeman best bekennen, zijn niet alle mensen met Down zulke vrolijke gezellige knuffelpotten. Maar...
Niet iedereen met het downsyndroom knuffelt graag, is lief, eerlijk of zelfstandig. Sommigen zijn knorrig en ongemanierd. Maar daar lopen ook in de gewone bevolking genoeg voorbeelden van rond. De waarheid is dat mensen met het downsyndroom individuen zijn: vaak gelukkig, soms miserabel, meegaand of tegendraads, soms bijdehand, soms helemaal niet. Allen voegen diversiteit en waarde toe aan de samenleving.
Dus...
Nu het voortbestaan van mensen met het downsyndroom ernstig wordt bedreigd, juich ik iedere poging toe de zonnige kant van leven met Down te belichten.
Lindeman maakt van mensen met Down een soort van 'ras', een 'diversiteit', die beschermd zou moeten worden. Maar zou ze dat ook vinden van kinderen met een open ruggetje? Of kinderen met Polio? Of kinderen met andere soms zeer ernstige chromosomale of genetische invaliderende afwijkingen die niet zelden, net als Down, leiden tot een hele vroege dood? Het zijn immers ook zaken die wij, in het belang van de kinderen en in het belang van de ouders en de maatschappij, proberen te voorkomen. Zou Lindeman ook in deze gevallen willen pleiten tegen het aborteren van deze embryo's onder het mom van de 'vrolijkheid', 'diversiteit', 'waarde' en het willen beschermen van 'deze bevolkingsgroep'?
Natuurlijk zijn veruit de meeste ouders dol verliefd op hun kinderen ondanks hun handicaps. En deze diepe gevoelens van liefde worden ook nog eens versterkt door de vaak hulpeloosheid van deze kinderen en het lijden dat ze moeten ondergaan. Maar is dat een legitiem en moreel deugdelijk argument om kinderen met soms hele ernstige handicaps doelbewust wel geboren te laten worden terwijl er de optie bestaat om iedereen dit lijden en de vaak enorme zorgen te besparen. Om nog maar niet te spreken van de enorme lasten en kosten die dit meebrengt voor onze maatschappij? Want dat laatste mag misschien niet de alles bepalende factor zijn maar we kunnen dit niet letterlijk wegcijferen. Want hoe vrolijk Lindeman het allemaal ook voor wil stellen, de meeste kinderen met Down of andere chromosomale dan wel genetische afwijking zijn vaak afhankelijk van zeer intense, intensieve en kostbare medische ingrepen, behandelingen, hulp en niet zelden levenslang institutionalisering. Iets waarvoor wij als samenleving de rekening gepresenteerd krijgen.
Dawkins heeft gelijk als hij stelt dat het doelbewust geboren laten worden van een kind waarvan in de embryonale fase al vaststaat dat dit geboren zal worden met ernstige medische complicaties en handicaps immoreel is. Lindeman voegt daar nog een minstens evenzo immorele factor aan toe. En dat doet ze door mensen die voor de moeilijke keuze staan om een embryo met, in dit geval, Down te laten aborteren emotioneel te chanteren. Door deze ouders ervan te beschuldigen dat zij 'de waarde', 'de vrolijkheid', 'de diversiteit' en een hele 'bevolkingsgroep' zouden ondermijnen of zelfs vernietigen met hun keuze de vrucht weg te laten halen. Hoe moreel is het om deze ouders feitelijk, op het scherpst van de snede, een soort van 'volkerenmoord' te verwijten omdat zij wel het lef en het enorme hart hebben om onnodig lijden te voorkomen?
Laten wij er duidelijk over zijn... niemand stelt dat het een plicht zou zijn om een vrucht met een chromosomale of genetische afwijking te aborteren. En dat moet ook zo blijven. Maar laten we wel zijn, Lindeman maakt een hele egoïstische keuze terwijl ze juist de feiten met pure emotionele argumenten om wenst te draaien en het voor te doen komen alsof haar keuze in het belang van een ieder was. Nee, zelfs in het belang van de 'diversiteit', 'de waarde van het leven' en dus van 'de maatschappij'. En dat is niet alleen zuivere emotionele prietpraat maar ook buitengewoon gemeen.
Recente Blog Reacties